ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
29 |
چـه شــود اگر گـذارم سـر خـود بـه دوش بـاران
و بنــوشـم از لبانــش دو سـه جرعـه از بهــاران
تن تشنــه را سپـارم، به طـراوت جســـــــورش
و چـــو بیــد گیسـوان را کنـم از شعـف پریشـان
نفسـش مسیـــح گونه بدمـد شفـای مستـــــی
بـه عروق سرد هستـی و رهـانــَدم ز حـرمــــان
بشوم چو لاله دربست ، ز شراب ژالـه سرمست
برســـد نـدا ، "بنـــوش و به بهاریان بنوشــــان"
و بنفشهها به شبنم ، سر و روی خویش شویند
کـه پرندهای کـُنــدشان، به ترانه بوســـــه باران
چو شکوفههای بیتـاب و جـوانـههای بیخـواب
غـزلـم به رقـــص آیـــد ، بـه تـرّنــــم هـَـــــزاران
چـه شـــود اگـر نسیمـی بــوزد ز سمـت البــــرز
کــه بـه بـیقـرار ِ غـربـت خبـــری دهــــد ز یــاران
خبـــری به ســرخی ِ گل و بــه لحـــن سبـز بلبل
همــه مـژدهی رهـایی ، ز حصـار هر چـه زنــدان
خبـراز طلـوع امیــد به مـرام گـــرم خـورشیــــــد
که ز روزگار جمشیـــد شـده چیـــره بر زمستــان
بــرســد صـدای عـاشــق، به شفـاعــت شقایـق
بـــه هــر آن کجا که شایـــد ، برسد صدای انسان
بــه چَکاد بیقـــراری ، بـه خلــوص ، استــــواری
بـه نهایــت شکفتـــن و صعـــــود ســرخ عصیـــان
دگـرم مگـــو چـه شایـــد ؟ بگــذر ز هـر چـه" باید"
بگـــــذار تا گـــذارم ، ســـــر خــود به دوش بـاران