ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
29 |
1- مرحومه معصومه حسین زاده (1359/12/1)
2- مرحوم سیفاله سیفی ( 1365/12/29)
3- مرحومه بتول جالی (1372/12/18)
4- مرحومه سیده آسیه هاشمی (1374/12/26)
5- مرحومه سیده صدیقه سخایی (1375/12/15)
6-مرحوم اصغر تقیپور (1387/12/9)
7- مرحوم محمدباقرجالوی نژاد (1388/12/7)
8- مرحوم هادی خرسندی (1388/12/7)
9-مرحومه آمنه رمضانی (1388/12/23)
10-مرحوم عبدالرحمان خرسندی (1390/12/10)
11-مرحومه فاطمه رمضانی (1391/12/10)
12-مرحومه زبیده تبخال (1391/12/11)
13-مرحومه فاطمه زهرا غیاثی (1391/12/26)
بر حسب همین باور ، هر ساله از شروع اسفند ماه ، دچار یک "پوستاندازی عقلانی احساسی " میشوم . همان پوست اندازی که که در کلام مولای عرفاء و آزادگان حضرت علی (ع) با تعبیر " الناس نیام اذا ماتوا انتبهوا " به تفسیر در آمده است . بدین معنی که من هر ساله طی ماه اسفند ، تحت تأثیر فوت مادر ، هر جمعه دچار " احتضار بیداری از خواب " شده و دلنوشتههایی بر جریده دل مینگارم . و این امر تا غروب جمعهی پایانی اسفند ادامه دارد و در آن روز فرآیند پوستاندازی خاتمه یافته ، تا اینکه یکسال دیگر دوباره پوست کلفت کنم و باز پوست اندازی دیگر در اسفندی دیگر .
امسال از آنجا که تا قبل از چهارشنبه سوری ، چهار جمعه در پیش است ، قصد دارم اگر خداوند اجابت فرماید ، چهار قطعه از دلنوشتههایم که در اسفند سال 88 به یاد مادرم تحریر شده بود را ، در هر جمعهی اسفند امسال به شما خوانندگان عزیز و گرامی تقدیم نمایم . و متعاقب آن همراه با مناسک چهارشنبه سوری ایرانیان ، اینجانب نیز کماکان در تنهایی و خلوت خویش مراسم "چهارشنبه سوگی" بر پا نموده و پنجمین نوشته را عرضه نمایم . و پیشاپیش از حوصله شما جهت خواندن این نوشتهها کمال سپاس و امتنان را دارم .
عناوین چهار نوشته عبارتند از :
1- نهاد ناآرام (قسمت اول) شامل بخشی از زندگینامه مرحومهحاجیهسیدهصدیقهسخایی
2- نهاد ناآرام (قسمت دوم) شامل بخشی دیگر از زندگینامه مرحومهحاجیهسیدهصدیقهسخایی
3- آرامش ابدی (قسمت اول) روایتی از هنگامه فوت مرحومهحاجیهسیدهصدیقهسخایی
دردی کش میخانه من خانه بدوشم سرمست می و بی خبر از باده فروشم
پایم همه جا ، دردسر شاه و گدایان پای که خورَد نوبت من ، برسر و دوشم
دم زنم از ما و منی ، کمتر ز غبارم هر جا که برَد باد ، چو موجی بخروشم
از طفلی شباب آمد و پیری ، ز پی آن با مرگ چه آید بسرم ، خرقه چه پوشم
من بی خبر از گردش ایّام ، ز تقدیر دائم چو خُم باده ، ندانسته بهجوشم
نقشی بهرخ خاک ، ولی نقش بر آبم سرگشته در این وادی پُر جوشوخروشم
خاکی به کف کوزهگر و کوزهگرانم میسوزم و لببسته و مبهوت و خموشم
بازار قیامت همهشب گرم قیام است من بیخبر از گرمی و از نقش و نقوشم
ایننوبتِ چندم ،ز من و گردشچرخست اینمسئله سرّیاست ، به گفتار سروشم
از خاک بر آری سر و در خاک نهی سر ساقی چو داد باده ، چنین خواند بگوشم