ترهات دو

ترّهاتٌ جمیل

کرد پُر باد  ، 

غوغایِ حقیرمردِ پرگو ، کُله  یارانم

دهانش تا  ز  یاوه شد  رها 

از نفیرش  ،  ترک افتاد ایوانم

بیا باهم  ،به امید گریز از او

به این امید که  دنیا را

 بسان یک نگاه خالی از عقده 

بیارائیم  و  بنیادی دگر سازیم  

از پی آنکس  ، 

که مهرش  زنده میدارد   

همه شوخانِ  خندان چشم 

 که شاید  آید  و با ما 

شود  هم  سفره‌ی طامات

 عجب روزی شود  آنروز

تُهی از  مکر  سالوسان

برداریم زنجیر و ببافیم  زنجیروار

ترّهاتٌ جمیل ٬  یا ایّها الزّمیل

تاریخ تحریر 89/10/21