از خود بیگانگی و مسخ فرهنگی روستا

مصرف گرایی و رفاه طلبی در غیاثکلا به گونه ای آرام و بی صدا در حال شکل گیری است که اگر تاثیرگذاری آن بر روابط انسانی و ارتباطات اجتماعی قدری بیشتر از قاعده کنونی شود ، نگران کننده  خواهد بود .

اگر چه طی چند سال اخیر این روستا از لحاظ اجتماعی و اقتصادی، شاهد فراز و فرودهایی بوده و در این مدت علاوه بر تغییرات فیزیکی در نوع بناها ، تشابهات و حتی تضادهایی میان آدم‌ها و ارتباطات آنها در زمان حال و زمان قدیم  بوجود آمده است . اما با این حال  طرز فکر و نوع رفتارها و نحوه زندگی و کلیّت آئین‌ها و سنت‌های جاری و ساری در روستا ، هنوز همان است که در گذشته وجود داشته و چندان عوض نشده است .

ما وظیفه داریم وضعیت فرهنگی جامعه‌ای که در آن زندگی می‌کنیم را به همان صورتی که هست حفظ نمائیم . هرچند حفظ فرهنگ و سنت جامعه ای که بطور تمام عیار غرق در نو شدن باشد ، کاری بس دشوار است . ولی میتوان امیدوار بود که همین جامعه در کنار برخورداری از مواهب تمدن و امکانات رفاهی ، نحوه زندگی و آئین نیاکانش را فراموش نکند .

همه میدانیم که مردم روستا با آمدن برق و جاده و تلویزیون و ماشین ، تنهائی و خلوت و غربت را تا حدی تجربه کرده‌اند ، و بهتر و بیشتر بر این امر واقف هستیم که با ورود امکانات رفاهی جدیدتر و امروزی ، میتواند سردرگمی و از خودبیگانگی نیز بر زندگی مردم روستا سایه افکند .

با عنایت به اینکه در جامعه‌ی روستائی ما ، جمع همیشه بر فرد مسلط بوده است . و از آنجا که مذهب و حب به وطن (ناسیونالیسم ) منادی و مایه استحکام این جمع گرایی بوده و هست ، لذا همواره این دو ارزش است که مفهوم و معنی زندگی روستائیان را تأمین می‌نماید . بر این اساس اگر مصرف‌گرایی ورفاه طلبی موجب شود که جماعت تأثیرگذار بر سرنوشت روستا ، از خویش سلب مسئولیت نموده و از جمع گرایی و منادی آن ( مذهب و وطن‌دوستی ) فاصله گرفته و قدرت انتخاب و تصمیم را به فرد یا افراد واگذار کنند ، در آنصورت دیری نمی‌پاید که با روستایی مواجه  شویم که هویتش از ارزشهای انسانی و اجتماعی مسخ ، و با ریشه‌های دیرینه‌ی فرهنگی‌اش بیگانه باشد .