شعر: طبیب اصفهانی
غَمَش در نهانخانه دل نشیند/ به نازی که لیلی به مَحمِل نشیند/
به دنبال محمل سبکتر قدم زن/ مبادا غباری به محمل نشیند/
به دنبال محمل چنان زار گِریَم/ که از گریه ام ناقه در گِل نشیند/
نوایی نوایی، نوایی نوایی/
الهی وَر اُفتَد نشان جدایی/
نوایی بزن پرده ی زیر و بم را/ ز صوتش نوایی به محفل نشیند/
ز گِل گُل بروید به صحن چمنها/ که بوی خوشِ آن به هر دل نشیند/
خوش آن کاروانی که شب راه را طی کرد/ دم صبح اول به منزل نشیند/
نوایی نوایی، نوایی نوایی/
همه با وفایند تو گل بی وفایی/
سکینه سراغ پدر گر بپرسد/ چه گویم جوابی که بر دل نشیند/
ز دست زلیخای مصری عزیزم/ که یوسف به زندان غافل نشیند/
طبیبا میاسا میان دو گیتی/ کسی کی میان دو منزل نشیند/
نوایی نوایی، نوایی نمیشه/
میان من و گل جدایی نمی شه/
دلم را مرنجان که این مرغ وحشی/ ز بامی که برخاست او مشکل نشیند/
خَلَد گر به پا خاری آسان برآرم/ چه سازم ز خاری که بر دل نشیند/
بنازم به بزم محبت که آنجا/ گدایی و شاهی مقابل نشیند/
امیدواره جامی به فردای محشر/ به زیر لوای مُزمِّل نشیند/
