امان از حرف مردم

انگار بنیادهای فکری و خلق و خوی ما ایرانی ها  در این هزار سال گذشته هیچ تغییری نکرده است . دقیقاً همان هستیم که هزار سال پیش بوده ایم . اصلاً بهتر است بگویم همان هستیم که ده هزار سال پیش بوده ایم !!

داشتم بوستان سعدی را می خواندم . دیدم که ناله‌های جناب سعدی درهفتصدسال پیش از زمانه و اهلش ، از جنس همان دردهایی است که امروز من و شما مینالیم ! اگر شعر زیر را بخوانید و خوب در عمق گلایه‌های سعدی دقیق شوید ، با من هم عقیــــده خواهید شد و تمامی حق و حقوقی که در پستوی وجدانتان پنهان کردید را به یکجا پیشکش من خواهید نمود .  

اگر در جهان ازجهان رسته‌ایست                   در خلــق بر خـویشتـن بستــه‌ایست 
کس از دست جور زبان ها نرست                  اگرخودنمای است و گرحق پرست
به کوشش توان دجله را پیش بست                  نشایــــــــد زبان بد اندیــــــش بست
مپنـدار اگـر شیـــر و گـر روبـه‌ای                  کـز اینان به مردی و حیلت رهـــی 
اگـر کنج خلــوت گـزینـد کســـــــی                  کـه پـروای صحـبت نـدارد بســـــی 
مذمت کنندش که زرق است و ریو                  زمـردم چنـان میگـریـزد کـه دیــــو 
و گـر خنــده روی است و آمیزگار                 عـفـیـف‌ اش نـداننـــد و پـرهیـــزگار 
غـنــی را به غـیبت بکاونـد پوست                  که فرعون اگرهست در عالم اوست 
و گـر بینـوایـی بگـریـد به ســــــوز                 نگـون بخت خوانندش و تیـــره روز 
و گـر کامـرانـــــی در آیـد ز پــای                  غـنیـمـت شمـارنـد و فضـــل خـد ای 
و گـر تنگـدستــــی ؛ تنک مایه ای                   سعـادت بـلنـد ش کنـــــــد پایــــه ای 
بخاینــدش از کینــه دنـدان به زهـر                  که دون پروراست این فرومایه دهر
چو بینند کاری  به دسـتت دراست                  حریص ات شمارنـد و دنیا پرسـت 
و گـر دسـت همـّت بـداری ز کــار                  گـدا پیشـه خواننـدت و پختـه خـــوار 
اگـر ناطقـــی ؛ طبـل پـر یـا وه ای                  و گـر خامشـی ؛ نقـــش گـرماوه ای 
وگر درسرش هول مردانگی است                 گریزند از او کاین چه دیوانگی ست
طعن‌‌اش کنند گر اندک خوری است                که مالـش مگـر روزی دیگری‌است 
و گـر نغـز و پاکیـزه باشـد خورش                 شکـم بنـده خواننــــد و تـن پرورش 
و گـر بی تکـلـف زیـــــد مالـــــــدار                کـه زینـــت براهـل تمیــز است عار 
زبان در نهنـدش به ایـذاء چو تیـــغ                 که بد بخـت زر دارد از خود دریـغ 
و گـر کاخ و ایــــوان منقـش کنـــــد                 تـن خویـش را کسـوتی خوش کنـــد 
بجان آیــد ازطعنــــــــه بروی زنان                 که خـود را بیاراست همچـون زنان 
اگـر پارسایــی سیاحـــت نکــــــرد                  سفـرکردگان اش نخـواننـــد مـــــرد
کـه نارفتـــه بیرون ز آغـــوش زن                  کـدامش هنـــر باشـد و رای و فـــن
جهانـدیـده را هـم بـدرنـد پـوســــت                  که سرگشته بخـت برگشته اوســت

عزب را نکـوهـــش کنـد خرده بین                 که میلرزد از خفت و خیزش زمیـن

و گر زن کند ؛ گویـد از دسـت دل                  به گردن در افتــاد چون خـر به گل
نه از جور مردم رهد زشت روی                  نه شاهــــد ز نامردم زشـــت گـوی 
گـرت بـر کنـد خشم روزی زجای                  سراسیمـــه خواننـدت و تیـره رای 
و گـر بردباری کنــــی از کســـی                   بگـوینـد غـیـرت نــــــدارد بســـــی

سخی را به انـدرز گـوینــــد بــس                   که فـردا دو دسـتت بود پیش و پس 
و گـر قـانـع و خویشتن دار گشت                   به تـشـنـیـع خـلقـی گـرفتـار گشـت 
که همچون پدرخواهد این سفله مرد                 که نعمت رهـا کرد و حسرت ببرد
رهایـی نیابـد کـس از دسـت کـس                   گـرفتار را چاره صبر است و بس