سروده‌ای از سر دلتنگی در جمعه‌ای دلگیر

جمعه ها دلم سخت میگیرد و بیتابم میکند ، 6 روز هفته را با زندگان اینطرفی دمخورم و روز آخر هفته که فارغ از کار دنیائی‌ام ناگهان یاد و خاطره ی آنطرفی‌ها دلمشغولی من میشود و همین باعث میشود که گاهی شعری در ذهن و دلم خلجان کند . و این جمعه نیز از آن جمعه‌ها بود .    

سروده‌ای از سر دلتنگی ، تقدیم به هم محلی‌های دوست داشتنی‌ام

دردی کش میخانه من خانه بدوشم // سرمست می و بی خبر از باده فروشم    

پایم همه جا ، دردسر شاه و گدایان //  پای که خورَد نوبت من ،  برسر و دوشم

دم  زنم از ما و منی ، کمتر  ز غبارم//   هر جا که برَد باد ،  چو موجی  بخروشم

از طفلی شباب آمد و پیری ، ز پی آن// با مرگ چه آید بسرم ، خرقه چه پوشم

من بی خبر از گردش ایّام ،  ز تقدیر  // دائم  چو  خُم باده ، ندانسته  به‌جوشم

نقشی به‌رخ خاک ، ولی نقش بر آبم // سرگشته در این وادی پُر جوش‌وخروشم

خاکی به کف  کوزه‌گر  و   کوزه‌گرانم// میسوزم و لب‌بسته و مبهوت و خموشم

بازار قیامت همه‌شب گرم قیام است //من بی‌خبر از گرمی و از نقش و نقوشم

این‌نوبتِ چندم،ز من‌و‌گردش‌چرخست //این‌مسئله سرّی‌است ، بگفتار سروشم

                          از خاک بر آری سر و در خاک نهی سر

                          ساقی چو داد باده ، چنین‌ خواند بگوشم         

اندک حقی از حقوق بیشمار

چون شاعر نیستم  ، شعرم  سرشار از اشکالات ادبی است .

فقط خواستم از قافله جدا نباشم  و حتی عقب قافله هم که شده ، هدیه‌ای پیشکش نمایم  .

هدیه به هر آنکه نامش مادر است .

( آنان که هستند و آنان که نیستند و نامشان پر افتخار و جاودانه است)

                آفریــــن بر همّت آنکس که نامش مادر است                 

می‌کنم جان را فدای آنکه اسمش مادر است

                     آنکــــــه آمد  ا ین  حدیث جاودان  ا ز  بهـر او                       

هست جنّت را مکان در  زیر پایـش مادر است

                      آنکه مینوشـد لبن بر طفل ، تا سیرابش  کنــد                      

نی‌به‌شیرش، بلکه باشیرازه‌ی‌جان مادر است

                                هم طبیب و هم پرستار است  بهرطفل‌خویش                                

میگشایـد پلک خود بیدار ، بامدادان  مادر است

                          آنکــه آید پا به پای کــــــــــودک خود  تا بلــوغ                          

با عصـای پیری و موی سپیــــدش مادر است

                       مرحــم  آرام بخش کودک ، در زمان گریـــه‌ها                       

ازصــدای  مهــــربان  و  لای لای  مادر است

آنکه از قوت‌اش بکاهـــد ، وانهـد بر کام طفل

منحصر‌باشد به‌عالم یکنفر ، وآنهم مادر است

 

                            همچوشمسی‌که بسوزد تا دهد گرما ز خود                              

آنکه سوزد تا کند گرم از وجودش  مادر است

                آنچه می‌سوزد بسان شمع سوزان در جهان                

اشک چشم  و سوز قلب مهـربان مادر است

                    کن تفکّـــر لحظه‌ای بر مسنـد و بر شأن خود                    

این‌نه‌از خود باشدت ، زنهــار دعای‌مادر است

                            گر بپرسی از مقــام مادران ،  گوینــــد جواب                            

شافــــــع روز جـزا و آخـرت هـــم مادر است

   گر  " رضـــا "  گوید ،  نمـاید جان  نثــار مادران  

اندک حقّـی از حقـــوق بی‌شمـــار مادر است

 روز مادر بر تمام مادران عزیز ، مبارک باد

حقیقت عریانم آرزوست

هرکس به ساز خویش نوازد ترنمی    //   آن همنوازی خوش الحانم آرزوست 

در روشنایی شهر نجستم هنوز هم   //   دستی گشاده مهر به دستانم آرزوست

درد من از قلت بی همزبانی است     //   هم صحبت شفیق سخن دانم آرزوست

چوب حراج تهمت و پندار میزنند         //   در پشت پرده حقیقت عریانم آرزوست 

هر پینه پیشانی از نماز نیست           //  خلوتگه بی تظاهر ایمانم آرزوست 

آنکس که بود مدعی حق نماند           // ماندن هنوز بر سر پیمانم آرزوست

از ما گذشت وقت میانسالگی دریغ     //  آن شور و حال جوانانم آرزوست 

با تصرف و تلخیص - سروده‌ای از منصورتهرانی (فیلمساز و ترانه سرا) سازنده ترانه یاردبستانی