سروده‌ای از سر دلتنگی در جمعه‌ای دلگیر

جمعه ها دلم سخت میگیرد و بیتابم میکند ، 6 روز هفته را با زندگان اینطرفی دمخورم و روز آخر هفته که فارغ از کار دنیائی‌ام ناگهان یاد و خاطره ی آنطرفی‌ها دلمشغولی من میشود و همین باعث میشود که گاهی شعری در ذهن و دلم خلجان کند . و این جمعه نیز از آن جمعه‌ها بود .    

سروده‌ای از سر دلتنگی ، تقدیم به هم محلی‌های دوست داشتنی‌ام

دردی کش میخانه من خانه بدوشم // سرمست می و بی خبر از باده فروشم    

پایم همه جا ، دردسر شاه و گدایان //  پای که خورَد نوبت من ،  برسر و دوشم

دم  زنم از ما و منی ، کمتر  ز غبارم//   هر جا که برَد باد ،  چو موجی  بخروشم

از طفلی شباب آمد و پیری ، ز پی آن// با مرگ چه آید بسرم ، خرقه چه پوشم

من بی خبر از گردش ایّام ،  ز تقدیر  // دائم  چو  خُم باده ، ندانسته  به‌جوشم

نقشی به‌رخ خاک ، ولی نقش بر آبم // سرگشته در این وادی پُر جوش‌وخروشم

خاکی به کف  کوزه‌گر  و   کوزه‌گرانم// میسوزم و لب‌بسته و مبهوت و خموشم

بازار قیامت همه‌شب گرم قیام است //من بی‌خبر از گرمی و از نقش و نقوشم

این‌نوبتِ چندم،ز من‌و‌گردش‌چرخست //این‌مسئله سرّی‌است ، بگفتار سروشم

                          از خاک بر آری سر و در خاک نهی سر

                          ساقی چو داد باده ، چنین‌ خواند بگوشم