یک یا حسین ما را بس

این روزها ایران حال و هوای عزا دارد و دلهای غالب ایرانیان بیشتر از دیگر اوقات ( غیر محرم ) بی آنکه خود علت آن را بدانند یا بخواهند ، غمزدهاند .

متأسفانه درمیان ما کربلا و صاحب آن ، آنچنان که باید شناخته نشده است . و تأسف‌بارتر اینکه فلسفه‌ی عزاداری و شعارهای حیات بخش آن سخت دچار آسیب شده‌اند .

نمی‌شود انکار کرد که بعضی از شعارهای موجود در دین ما ، بسیار عوام زده شده است . نوحه می‌نویسند و می‌نویسیم ولی به مسائل روز کاری نداریم . از نصیحتهای سیدالشهدا سخن می‌گوییم ، ولی به کاربردهای آن در زمان حال بی توجهیم . خیلی که همّت کنیم فقط تاریخ کربلا را می‌گوییم ، ولی به کربلا و حسین‌ها و کوفیان و یزیدیان معاصر چندان کاری نداریم .

امام حسین در استدلال خود مبنی بر رد بیعت با یزید می‌گوید :  یزید قاتل نفس محترمه است و مثل منی با یک قاتل نمی‌تواند بیعت کند .

اینکه چه کسی به دست چه کسی کشته شده  یا می‌شود یا خواهد شد! از نظر قرآن مهم نیست، مهم این است که انسانها بناحق نباید به دست همدیگر یا توسط ماموران خاطی حکومتها کشته شوند .

بعضی‌ها از قضا گاه در باره قیام حسینی خوب حرف می‌زنند و خوب می‌نویسند، مثلا از تعداد مشکهای خیمه گاه و چادرهای حرم سیدالشهدا به خوبی  سخن می‌گویند و صاحب پژوهشهای برتر می‌شوند ! اما نسبت به مسائل پیرامونی خود بویژه اگر قرار باشد برای آنها بار امنیتی داشته باشد ، هیچ حساسیتی نداشته و ندارند . شنیدن یا نشنیدن این گونه خبرها که شهروندی در زندان یا درغیر زندان کشته شده است ، برایشان تفاوتی نمی‌کند . البته احتمالاً چون مرگ برای همسایه خوب است اینگونه‌اند و الّا اگر کسی کشته می‌شد که میزان آقازادگی‌اش چند درجه بیشتر بود ، ........................

بگذرم ، اما شما نگذرید!

امام حسین در وصیت‌ اش  اصلاح امت جدش را طلب می‌نماید و اراده اش در خصوص امر به معروف و نهی از منکر را آشکار می‌سازد و رهیافت به سیره‌ی جد و پدرش را در دستور کار عملی خویش قرار میدهد . آیا این رهنمودی بر ما نیست تا بعنوان امت جد او ، با شناخت ارزشها و گرایش به آن و پرهیز از ضدارزشها ، خود را اصلاح نمائیم . 

 به نظر من در محرم امسال اگر به همین یک نکته توجه کنیم، کفایت می‌کند . مهم میزان حسینی شدن هر یک از ما در این زمان و زمانه این است که تا چه حد در تحقق آرمانهای حسینی عمل کرده‌ایم .

و الّا شک نباید کرد که "دین عافیت " را برگزیده‌ایم . همان راهی که حسین(ع) ازآن کناره گرفت . یعنی راهی که دیگران را در بلا می‌خواهیم و خود در نهایت کوفی‌وار برای گرفتاری آنها غصه می‌خوریم و احتمالا اشکی هم می‌ریزیم .